دولتمداری شایسته

تماس با ما

نشر توسط:sinasina درباره : انعکاس دیدگاهها و نظرات , خبرهای برجسته ,
Views 251 تاریخ : چهارشنبه 26 فروردین 1394 نظرات (0)

 به چی آتِه مه از زابل نیامد؟!

صنوبر، سنجِد و سنبل نیامد

 پرستو ها سوی کابل نیامد

 به گریه کودکی آهسته پرسید:

 «به چی آتِه مه از زابل نیامد؟»

دو چشمانش به در میدوزه مادر

 تمامِ لحظه ها میسوزه مادر

 خودت گفتی سرِ  هفته میآیم

 زمستان رفته و نوروزه مادر

بیا که صبحِ من تاریک و شام است

 نیایی بی تو عمرِ من تمام است

 گمانم مولوی ها راست گفتند

 که بی تو جشنِ جمشیدی حرام است

بیا که بی تو من ماتم گرفتم

 و لحظه، لحظه، لحظه غم گرفتم

 به امیدی که شاید باز گردی

 برایت ختمِ قرآن هم گرفتم

زعیما! رهبرا! ترس از خدا کن

 سکوت را بشکن و لب ها تو وا کن

 بهشتم باد زندانِ طبیعی

 مرا از چنگِ وحشی ها رها کن

زعیما! صبح فردا عید باشد

 برادر های من تبعید باشد

 تو در اوجِ سعادت خانه داری

  کماکان خنده ات تمدید باشد

زمستان و زُغال و رو سیاهی

  گروگان گیری و جنگ و تباهی

 تمامِ ننگ و نفرین های دنیا

  شود تقدیم تان هرچه که خواهی